Kippenvel

Kippenvel

Deze stenen muur lijkt op het eerste gezicht misschien het werk van een leerling-metselaar. Best strak gemaakt, alleen een beetje jammer van die bobbel in het midden…

Maar als je inzoomt, zie je dat die golvende lijn wordt veroorzaakt door een boek dat de muur enigszins ontwricht. “The power of a book” is een kunstwerk van de Mexicaan Jorge Mendez Blake, waarin hij de impact van iets kleins op een groter geheel op een prachtige manier visualiseert.

This Installation Shows The Power Of A Book By Distorting The Foundation Of  A Brick Wall | DeMilkedThis Installation Shows The Power Of A Book By Distorting The Foundation Of  A Brick Wall | DeMilked

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ik moest denken aan dit werk toen ik afgelopen weken samen met een collega-teamcoach aanwezig was bij de ‘heidagen’ van een dienst voor acute hulpverlening. In hoeverre heeft ons werk directe opbrengst, en is het daarmee duidelijk zichtbaar? Of is dat wat we doen soms net als dat boek in de muur?

De medewerkers van het team waar wij mee aan de slag gingen doen heel zichtbaar werk: er is een situatie die om actie vraagt, er is geen tijd om te reflecteren of verschillende opties af te wegen, ze moeten gewoon gáán, en op basis van ervaring,  professionaliteit en intuïtie handelen. Betekenisvol werk, vaak gaat het over leven en dood. De waardering is groot, en direct, de toegevoegde waarde van hun werk is duidelijk.

Setting: een zaal ergens in het land met (vanwege covid-19 en het 24/7 karakter van hun werk) een deel van het team, de leidinggevenden, hun manager én een bestuurder. Tafels op grote afstand van elkaar. Onwil die voelbaar in de lucht hangt. Daar zitten ze dan, in een zaal met twee externe teamcoaches. Omdat de manager dat bedacht heeft. Omdat er iets zou zijn met elkaar aanspreken, een professionelere teamcultuur en communicatie. ‘Nou, als er íemand beter moet communiceren is het het management wel’ klinkt het al snel. Ze zouden eens uit hun ivoren toren moeten neerdalen, en gewoon eens op de werkvloer langs moeten komen. Gewoon, van mens tot mens met elkaar praten, en naar elkaar luisteren. Want dat is pas écht communicatie. En niet, als er zich een incident voordoet, een dichtgetimmerde, eenzijdige mail naar het héle team sturen. Deze hele middag, opgesloten met twee teamcoaches, is daar het uitvloeisel van, zo ervaren ze dat. Straf. Alsof zíj degenen zijn die door het stof moeten. Een externe moet ze de oren komen wassen. Want dat is wat er altijd gebeurt, als het management het zelf niet meer weet, schakelen ze een coach in.

Naast eigenzinnig zijn ze bovenal dienstbaar, dus ze geven zich er toch maar aan over. Maken groepjes, met in ieder groepje ook een leidinggevende. Het gesprek begint voorzichtig. Over dat ze zich in grote lijnen wel kunnen vinden in het beeld dat de leidinggevenden geschetst hebben van het team. De plussen en de minnen. Dan murmelt iemand zacht iets over ‘de bedoeling’ met deze opsomming, dat hij het gevoel heeft dat er méér achter zit. Hij doet het echter zó zacht, dat het niet gehoord wordt door de groep. En al helemaal niet door de manager, die voortvarend ‘de stellingen’ er bij pakt, die zijn bedoeld als mogelijk hulpmiddel om het gesprek op gang te brengen.

Ruimte geven aan de twijfel, aan de zachte stem, veiligheid bieden voor een onzeker geluid dat nog verder verkend moet worden, dat is iets waar in het ‘heetst van de strijd’ in de dagelijkse praktijk van hun werk geen tijd en aandacht voor is. Dan moet er gehandeld worden. Maar op deze middag is er juist tijd voor vertraging en verstilling. En het subtiele geluid, dat normaal ondergesneeuwd raakt in het lawaai van de actie, wil dan gehoord worden.

In eerste instantie lukt dat niet. Wordt het overstemd door het handelen, ‘de lijst’ die afgewerkt moet worden.

Maar dan, een interventie: ‘Kun je daar misschien iets meer over vertellen?’ Ineens ‘zakt’ het team een niveau dieper. Gaat het over wezenlijke zaken. Spreken ze zich uit, óók tegen de leidinggevende en tegen de bestuurder, die ook net aanschuift in dit groepje. De zachte stem, het twijfelende geluid wordt gehoord, en er ontstaat een intens en waardevol gesprek.

Die ene vraag, uitnodigend, klein en subtiel, heeft grote impact op de rest van de discussie. Het wordt een diepgaand gesprek, waarin medewerkers en leidinggevenden zich uitspreken, naar elkaar luisteren, reflecteren op hun handelen en waardering voor elkaar uitspreken. Voor ons als teamcoaches is dit moment goud waard. Het moment waarop het gesprek een diepere lading krijgt, er woorden aan de onderstroom worden gegeven en daarmee ruimte gecreëerd voor iets nieuws. Kippenvel. Weer terug in de grote groep spreekt de bestuurder zijn waardering uit voor het hele team. Opnieuw kippenvel.

Terugkijkend is die ene vraag het kantelpunt geweest. Door de rust kwam er verdieping, was er aandacht om stil te staan bij een gebeurtenis die veel met het team gedaan had en luisterde iedereen respectvol naar elkaar. Een waardevolle opbrengst van de middag, die niemand van te voren bedacht of verwacht had, en die ook op langere termijn veel impact zal hebben.

Als teamcoaches beseffen we weer eens dat ons werk soms is als dat boek in de muur: op het eerste gezicht is er niks veranderd. Het is nog steeds die zelfde massieve muur. Tot je nog eens van een afstandje kijkt, en ineens een golvende lijn opmerkt.

Klein detail, grote impact. Kippenvel.

Geen reactie's

Geef een reactie