Unanimiteit is killing

01 okt Unanimiteit is killing

‘Unanimiteit’ is een groot goed. Iemand die unaniem is benoemd, heeft een groot draagvlak, een beslissing die unaniem is genomen wordt door iedereen gesteund. Niemand stelt het ter discussie. Best logisch natuurlijk. Want waarom zou je nog twijfelen als het zo duidelijk is? Als er geen speld tussen te krijgen is?

En toch.

Ik moet denken aan een woord dat ik ooit op de radio hoorde toen ik in de auto zat, en dat zich sindsdien als een ‘haakje’ in mijn gedachten heeft genesteld: unanimiteits-paradox.

Het verhaal bij dit principe is als volgt: als een verdachte onder het oude Joodse recht door alle rechters van de rabbijnse rechtbank unaniem schuldig werd bevonden, leidde dat automatisch tot vrijspraak.

De gedachte daar achter is: als iedereen unaniem is in zijn oordeel, móet er wel een fout gemaakt zijn, of is er iets over het hoofd gezien. Als het te mooi lijkt om waar te zijn, is dat juist een reden om het nog eens aan een nader onderzoek te onderwerpen.

Geen idee hoe de juristen onder ons hier over denken trouwens, maar ik vind het een prikkelende gedachte. Iets wat op het eerste gezicht zo logisch, duidelijk en krachtig lijkt, is dat bij nader inzien misschien toch wat minder.

Want unanimiteit doet óók de deur dicht. Het zorgt ervoor dat je niets meer bevraagt. Er niet nog een ander licht op laat schijnen. Terwijl dáár juist een enorme kracht zit.

Zo bezien is unanimiteit dus killing. Nieuwsgierigheid, creativiteit en kritisch denken, het wordt er in één klap mee om zeep geholpen.

In de waan van de dag scheren we vaak langs de oppervlakte van alles wat er voorbij komt. We trekken kort-door-de-bocht conclusies, vullen dingen in en vormen een mening op basis van beperkte informatie. En zijn blij als we het unaniem ergens over eens zijn.

Ik ben ervan overtuigd dat het enorm waardevol is datgene te onderzoeken dat op het eerste gezicht vanzelfsprekend lijkt. Het vanuit een andere invalshoek te verkennen. Stel je eens voor hoeveel krachtiger je beslissingen zouden worden als je dat vaker zou doen.

Daarvoor heb je twee dingen nodig. Of, eigenlijk drie. Allereerst tijd en moed. Tijd om te vertragen, om even stil te staan. En dat vervolgens ook te durven. Want het vergt moed om op de rem te gaan staan, om datgene wat overduidelijk lijkt, nog eens van een andere kant te bekijken.

En dat derde ‘ding’ dan?

In mijn ogen heb je iemand nodig die je daarbij helpt. Die je vragen stelt waar je niet meteen een antwoord op hebt, die naar je luistert en je uitnodigt je gedachten te verdiepen. Die licht laat schijnen op je blinde vlekken.

En tsja, dit is een gevalletje ‘wij van WC-eend adviseren WC-eend…’, maar die rol van vragensteller, luisteraar, tegendenker, en vooruit, coach, is mij op het lijf geschreven.

Dus ben je nieuwsgierig, toe aan verdieping en een andere kijk op zaken? Neem contact met me op en ervaar wat het geluid van de tweede viool je kan brengen.

Kunst is bij uitstek geschikt je op een andere manier naar zaken te laten kijken. En het leuke is: je hoeft het niet mooi te vinden of er verstand van te hebben. Je alleen laten verwonderen is genoeg. Bijvoorbeeld door dit werk van de surrealistische schilder Magritte.